Święty Wincenty Pallotti

Św. Wincenty Pallotti (1975-1850) był rzymskim księdzem, który swoim głębokim życiem duchowym, umiejętnościami organizacyjnymi, wieloraką aktywnością apostolską i konsekwentnym realizowaniem prekursorskiej wizji apostolstwa wywarł znaczący wpływ na historię Kościoła w XIX w. 

Żył w czasie, kiedy rodziły się podwaliny nowoczesnego świata i porządku społeczno-politycznego. Idee oświecenia i rewolucji francuskiej, niepokoje czasów napoleońskich, rodzenie się tzw. kwestii robotniczej, zwieńczonej opublikowaniem „Manifestu komunistycznego”, tendencje liberalne i ruchy narodowościowe w Europie, likwidacja państwa kościelnego, rozwój masowej prasy – to tylko niektóre z haseł opisujących czas, w którym żył św. Wincenty Pallotti. 
W tym samym czasie działali Adolf Kolping w Niemczech, Fryderyk Ozanam we Francji i Antonio Rosmini we Włoszech. 
Pallotti widział problemy narastające wokół wiary oraz poszerzanie się zadań związanych z głoszeniem Ewangelii w krajach misyjnych. Wobec trudności, z którymi Kościół w jego czasach musiał się zmierzyć, Pallotti zwrócił uwagę na naglącą konieczność ożywienia wiary i rozpalenia miłości wśród katolików, aby wszystkim ludziom zanieść Dobrą Nowinę o zbawieniu. 

Na terenie Rzymu podjął wraz z grupą współpracowników imponującą ilość działalności apostolskiej. Jednocześnie zabiegał o to, aby wszystkie te działanie jednoczyć i koordynować. Stąd zrodziła się idea powołania do życia nowej instytucji „Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego”, która jednoczyłaby wszelkie inicjatywy działalności apostolskiej. 

W licznych rękopisach Pallotti rozwijał globalne wizje działalności Kościoła, aby w sposób uporządkowany i systematyczny  zanieść Dobrą Nowinę o zbawieniu do wszystkich ludzi. 
Pallotti zmarł 22 stycznia 1850 r., nie doczekawszy się pełnego rozwoju dzieła. Jego najbliżsi współpracownicy kontynuowali jego misję i dali dalszy rozwój Stowarzyszeniu. Został beatyfikowany w 1950 r., natomiast w czasie Soboru Watykańskiego II w 1963 r. odbyła się jego kanonizacja.